桜 - sasusaku

ข้อมูลเบื้องต้น

“ซาสึเกะคุง”

“คราวนี้ให้ฉันไปด้วยได้หรือยัง? ”

การตัดสินใจเมื่อสองปีที่แล้วมันไม่เกี่ยวข้องกับใครทั้งนั้น ความตั้งใจที่จะท่องโลกกว้างให้มากกว่านี้มันออกมาจากใจจริง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้ทำลงไปในอดีตมันยากเกินกว่าที่จะให้อภัย โดยเฉพาะสิ่งที่เขาได้ทำลงไปกับ “เธอ” มองย้อนกลับไปมันช่างน่าเศร้า เด็กชายตัดทุกความสัมพันธ์เดินทางเข้าสู่ความมืดมิด ก้นบึ้งของจิตใจเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและโหยหาที่จะได้รับพลัง แม้ว่าความจริงจะปรากฏอยู่เบื้องหน้าหลังจากฆ่าพี่ชายร่วมสายเลือดได้สำเร็จ ก็ยังคงไม่ทำให้ใจเขาสงบลงได้ ความแค้นเริ่มปะทุ ความอาฆาตเริ่มบดบังจิตใจอีกครั้ง เป็นเพราะคนพวกนั้นที่ทำให้พี่ชายเขาเป็นเช่นนี้ ความคิดตอนนี้ฉุดเข้ามาในหัวชั่วขณะว่าถ้าหากเขาฆ่าทุกคนในหมู่บ้าน เขาฆ่าได้ง่ายดายอย่างแน่แท้และอาจจะฆ่าเธอไปด้วย

หญิงสาวที่อยู่ข้างกายตอนนี้เธอแอบชอบเขาเหมือนกับเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ แต่เพราะการได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างหนักหลังจากเสียครอบครัว เขาจึงปิดกั้นตัวเอง ฝึกฝนมาอย่างหนักเพื่อที่จะได้แก้แค้น เขาไม่สนใครแม้ว่าทุกคนจะให้ความสนใจเขารวมถึงเธอด้วย เขามักจะพบเธอในสถานที่ต่างๆ พร้อมกับเด็กสาวคนอื่น เพียงตาสีมรกตสบเข้ากับคนตาสีดำขลับใบหน้าของเด็กสาวก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ แล้วหลบหนีเขาไปทางอื่น พฤติกรรมเช่นนี้เขาพบเจอมาบ่อยครั้งซึ่งเขาไม่ได้ใส่ใจมันมากนัก

ตอนที่เธอเข้ามายื่นดอกไม้ให้เขาในห้องเรียน เขากลับพูดทำนองทำร้ายจิตใจเธอ แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกจากใจจริงของเขาเลย

เขาอยากรู้จักเธอ อยากเป็นเพื่อนกับเธอ คอยสังเกตเด็กสาวผมสีซากุระแปลกตามตั้งแต่แรกเห็น เธอนั้นน่าสนใจ แต่เป็นเขาเองที่ปิดกั้นตัวเองและผลักไสเธอออกไปให้ห่างตัว

การตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ของชีวิตที่นำพาเขาเข้าสู่ความมืดมิดอย่างแท้จริง เธอกลับดักเจอเขาแล้วสารภาพความรู้สึกที่อยู่ภายในใจออกมาให้เขาได้รับรู้

“ฉันชอบซาสึเกะคุง ชอบมากจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”

“ถ้าซาสึเกะคุงยอมอยู่กับฉันละก็ ฉันจะไม่มีวันทำให้ซาสึเกะคุงเสียใจเด็ดขาด”

“ฉันจะทำให้ทุกๆ วันสนุก มีแต่ความสุขได้แน่ๆ”

“เพื่อซาสึเกะคุงไม่ว่าอะไรฉันก็ยอมทำให้ทั้งนั้น”

“เพราะฉะนั้น อยู่ที่นี่เถอะ อย่าไปเลยนะ”

ใจเขากระตุกวูบความลังเลเริ่มเข้ามาเกาะกินจิตใจ อย่างน้อยก็ยังมีเธอที่อยากจะอยู่กับเขา อยู่เคียงข้างคนแบบเขา จะทำให้เขามีความสุข แต่ความแค้นที่มันอยู่ในจิตใจ ความโหยหาของพลัง มันมากกว่าเกินกว่าที่จะทำให้เขาหยุด เขามีชีวิตอยู่ได้เพื่อรอวันแก้แค้น ใครมาฉุดรั้งเขาไว้มันไม่มีทางได้ผล ความแน่วแน่และเด็ดขาดที่เขาได้ตัดสินใจลงไปแล้วมันไม่มีวันกลับไปแก้ไขได้ และจะไม่มีวันแก้ไขมันอีกต่อไป

“เธอน่ะ มันน่ารำคาญ”

ไม่เลยสักนิดความรู้สึกที่อยู่ภายในใจลึกๆ มันไม่ใช่เลย คำพูดทำร้ายจิตใจเขาพูดเพื่ออยากให้เธอตัดใจจากเขา ไม่ต้องนึกถึงเขาอีกต่อไป เส้นทางต่อจากนี้ของเขามีแต่ความมืดมน มันจะดีเสียกว่าถ้าเธอจะเกลียดคนแบบเขา คำพูดสุดท้ายก่อนจะทำให้เธอสลบคงไม่พ้น ขอบคุณ ความรู้สึกขอบคุณจากใจที่เขาพูดออกมามันลึกซึ้งเกินกว่าที่จะหาความหมายได้

ขอบคุณที่จะอยู่กับเขา

ขอบคุณที่จะทำให้เขามีความสุข

ขอบคุณที่ยอมทำเพื่อเขา

ขอบคุณที่จะไม่ทำให้เขาเสียใจ

และขอบคุณ ที่เธอมาชอบเขา

เขาชำเลืองมองหญิงสาวข้างกายอีกครั้ง เธอโตมาเป็นสาวสวยสะพรั่งความงดงามตั้งแต่วัยเด็กที่เขาเคยพบ ตอนนี้เธอก็ยังคงงดงามอยู่เสมอและดูจะสวยกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ ผมสีซากุระปลิวไหวไปตามสายลมที่พัดผ่านเขาเอื้อมมือไปทัดผมให้เธออย่างลืมตัว กว่าจะรู้ตัวว่าเผลอทำอะไรลงไปก็ถูกดวงตากลมโตจับจ้องเสียแล้ว

“ขอโทษ”

เธอส่งยิ้มให้เขารอยริ้วสีแดงปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างห้ามไม่ได้ ความรู้สึกที่เธอมีให้เขามีมาอย่างช้านาน เธอชอบแค่เขาคนเดียว ชอบมาโดยตลอด และชอบแค่เขาเท่านั้น การตัดใจจากเขาเป็นสิ่งที่เธอทำมันไม่ได้ถ้าให้ทำเธอยอมตายเสียดีกว่า ในตอนนั้นที่เธอตัดสินใจจะปลิดชีวิตเขาเธอกลับทำมันไม่ได้แม้จะเตรียมใจมาอย่างดีแล้วก็ตาม เธอจะทำได้อย่างไรไอการที่ต้องฆ่าผู้ชายที่เธอหลงรักมาโดยตลอด

“พักสักหน่อยไหม? ”

สายตาอ่อนโยนถูกส่งมาให้คนข้างกาย เธอพยักหน้ารับแล้วเดินนำเขาไปนั่งพิงอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ สายลมอ่อนพัดพานำความรู้สึกเหนื่อยล้าออกไปจนหมดสิ้น เปลือกตาปิดลงพร้อมกับศีรษะที่เอนแอบอิงหาความมั่นคงกับต้นไม้ใหญ่ ถ้าได้งีบสักหน่อยมันคงไม่เลวนัก

เขาลดตัวลงนั่งข้างเธอจ้องมองเจ้าของเรือนผมสีชมพูซากุระอย่างเอ็นดู ได้ยินมาว่าเธอเป็นนินจาแพทย์ที่เก่งกาจเทียบเท่ากับโฮคาเงะรุ่นที่ห้า งานที่โรงพยาบาลคงจะหนักเอาการและการที่เธอออกเดินทางกับเขา มันคงจะช่วยให้เธอได้พักผ่อนไปอีกแบบ

คราวแรกที่เธอขอตามมาด้วยเขาคิดว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ความผิดที่ไม่สมควรได้รับการให้อภัยมันหนักหนาเกินไป เขาคิดว่าตัวเองในตอนนั้นคงโดนประหารชีวิตในไม่ช้า แต่ต้องขอบคุณคาคาชิและนารูโตะที่ช่วยให้เขาได้รับการอภัยโทษ ได้ใช้ชีวิตในเส้นทางที่มันถูกต้องอีกครั้ง ได้อยู่กับเธออย่างที่ใจจริงต้องการ

ศีรษะเล็กเอนเอียงจนโน้มเข้ามาซบกับบ่ากว้าง ใจเขาเต้นแรงใบหน้าก็เริ่มเห่อร้อนขึ้นมา ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเวลาเธออยู่ใกล้ชิดกับเขา คนที่ไม่ได้สนใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ยังพอรู้ตัวเองว่าคงหลงรักเธอเข้าให้แล้ว ที่เขาสนใจเธออาจจะเป็นเพราะสีผมที่มันประหลาดตา ในครั้งที่เขาได้รู้ว่าจะได้อยู่ร่วมทีมกับเธอในใจลึกๆ ก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อย แต่ต้องแกล้งทำเป็นเก็บอาการ เงียบขรึมอย่างที่เขาทำประจำ ในตอนนั้นเขาไม่อยากสานสัมพันธ์อะไรกับใครแม้แต่นารูโตะ

แต่ไม่รู้ทำไม เวลาที่เธอกำลังตกอยู่ในอันตรายร่างกายกลับเข้าไปปกป้องเธออย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก จะว่าตรงนั้นไม่มีคาคาชิหรือนารูโตะก็ไม่เชิง คงเป็นอาการตกหลุมรักอย่างไม่รู้ตัวหรือเขารู้ตัวแต่กลับไม่ยอมรับมันก็ไม่ทราบ ยามที่เขาปกป้องเธอจากศัตรูอุ้มเธอหาที่ปลอดภัยนั้นเขารู้สึกว่าเธอตัวเบาดังกลีบดอกซากุระ เหมือนตัวเธอไม่มีน้ำหนักเป็นเหมือนกลีบซากุระที่ร่วงลงมาจากต้น แต่ไม่รู้ทำไมกลีบดอกซากุระเบาหวิวนั้นกลับมีอิทธิพลและหนักอึ้งอยู่ภายในใจด้านชาของเขาได้

ใบหน้าคมคายหลุบตาลงจ้องมองใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้ม รอยยิ้มอ่อนปรากฏอยู่บนใบหน้าเขาอย่างนึกตลกตัวเอง ปกติเขาไม่ใช่คนที่ยิ้มง่ายอะไรขนาดนั้น แต่เรื่องราวแสนสาหัสที่เขาได้พบเจอมันผ่านพ้นไปใจเขาก็พอสงบลงได้บ้าง แต่มีอีกหนึ่งเรื่องที่ยังเป็นปัญหากวนใจนั่นก็คือเธอ เรื่องราวของเธอและเขานับจากนี้

มือใหญ่เลื่อนไปจับศีรษะเธอให้นอนซบบ่าในท่าทางที่สบายตัวขึ้น ลูบเรือนผมสีซากุระที่เฝ้ามองอยู่ตลอดอย่างหลงใหล เขาชอบเธอ คงจะพูดได้แบบนี้ ความรู้สึกที่อยู่ภายในใจเขาตอนนี้มีแต่เธอ แต่คำพูดนั้นเขาคงยังไม่กล้าออกปากพูดมันออกไป เขาไม่เหมาะสมกับเธอ

นินจาถอนตัวทรยศหมู่บ้านกับนินจาแพทย์ผู้เป็นกำลังสำคัญในสงคราม เมื่อนึกถึงยิ่งน่าขัน ผู้ชายดีๆ ที่สมควรใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเธอตราบเท่าชีวิตมันไม่ควรเป็นเขา เธอควรได้เจอชายที่จะทำให้เธอมีความสุขไปชั่วชีวิต ไม่ใช่นินจาที่มีแต่มลทินอย่าง อุจิวะ ซาสึเกะ

ฮารุโนะ ซากุระ เธอเป็นเหมือนดอกซากุระที่เขาไม่มีวันเอื้อมไปเด็ดมันถึง เธอดีกับเขามาโดยตลอด ดีจนเขานึกโทษตัวเองว่าการตอบแทนเธอกลับไปทั้งชีวิตมันยังไม่สมกับที่เธอดีต่อเขาเลยด้วยซ้ำ

ใบหน้าเศร้าสร้อยยามเมื่อเห็นสภาพเขากับนารูโตะที่หุบผาสิ้นสุด ยังคงเสียดแทงเข้ามาในจิตใจ เธอคงเอือมระอากับพฤติกรรมของเขาเต็มที ในตอนนั้นเขาไม่อยากให้เธอมาเสียจักระเพื่อใช้วิชาแพทย์รักษาเขาเลย คำพูดทำร้ายเธอถูกส่งออกมาจากปากเขาอีกครั้ง

“ไม่ต้องสนใจฉัน”

แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเธอบอกว่าให้เงียบเพราะต้องใช้สมาธิ เขารู้ รู้อยู่เต็มอกว่าเธอเสียใจ เพื่อนที่เธอรัก คนที่เธอแอบชอบ กลับมาอยู่ในสภาพปางตาย คนร่วมทีมอย่างเธอจะทนดูมันได้อย่างไร ใบหน้าสวยที่ปกติมักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอกลับหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด ความรู้สึกผิดเริ่มเกาะกินจิตใจไม่มีคำใดสมควรถูกส่งออกมานอกจาก ขอโทษ

ทุกเรื่องที่เขาทำลงไปเขาขอโทษ 

แม้มันจะแก้ไขอะไรไม่ได้เขาก็อยากขอโทษเธอ

สายน้ำตารินไหลออกมาจากตาสวย ความรู้สึกเจ็บปวดเริ่มเข้ามาแทนที่แขนที่หายไป แต่เมื่อแทบกับการที่เห็นน้ำตาเธอเขากลับเจ็บปวดมากกว่าบาดแผลที่ได้รับเสียอีก ตอนนั้นมันทำให้เขาพอรู้ใจตัวเองว่าเขาก็ชอบเธอเช่นกัน

อดีตที่แสนขมขื่นระหว่างพวกเขาทั้งสองมันยากเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปแก้ไขมัน เธอจำเป็นต้องฆ่าชายที่รักเพื่อต้องการหยุดการแก้แค้นของเขา ส่วนเขาจำต้องฆ่าเธอเพื่อไม่ให้เธอเข้ามาขัดขวางแผนการ เมื่อเทียบกันแล้วเหตุผลของเขามันเห็นแก่ตัวและไร้เหตุผล ถ้าตอนนั้นคาคาชิไม่เข้ามาช่วยเธอไว้ได้ทัน ในตอนนี้เขาเองก็ไม่ทราบเช่นกันว่า ตัวเองจะเป็นยังไงต่อไป

ศีรษะใหญ่โน้มเข้าหาศีรษะเล็ก แขนแกร่งเลื่อนโอบกอดรอบตัวเธอให้เข้ามาชิดตัวพลางจับมือเรียวยาวทั้งสองข้างไว้มั่น มือเรียวหยาบกร้านเนื่องจากการทำงานอย่างหนักมันยังคงนิ่มอยู่เสมอ ยังคงเป็น มือที่เขาอยากกอบกุมมันไปตลอดชีวิต มันจะเป็นการเห็นแก่ตัวหรือเปล่าถ้าคนอย่างเขาอยากกอบกุมมือเธอไว้ชั่วนิรันดร์

เขารู้สึกไม่มั่นคงและไม่มั่นใจเลยสักนิด เธออยู่สูงเกินกว่าที่เขาจะฉุดรั้งให้เธอมาอยู่ข้างตัว เหตุผลมากมายที่เขาได้ทำลงไปในครั้งอดีตมันเป็นคำตอบได้เป็นอย่างดี ถึงเธอไม่สนใจและปลงใจกับเขาแต่สายตาคนอื่นที่มองเข้ามาจะเป็นอย่างไร นินจาแพทย์คนสำคัญของหมู่บ้านกับนินจาถอนตัวที่คิดทำลายโคโนฮะ ยังไงก็แลดูไม่เหมาะสมกัน

ร่างเล็กในอ้อมกอดเริ่มขยับกาย เรือนผมสีซากุระปรกใบหน้างดงามจนเขาอดอมยิ้มไม่ได้ เธอนั้นน่ารัก เธอมีเสน่ห์และน่าหลงใหล ช่วงชีวิตที่เสียไปหลายปีในตอนที่เขาออกจากหมู่บ้านไปหาโอโรจิมารุ ยิ่งคิดเขายิ่งเสียดาย เขาไม่ได้เห็นการเติบโตของเธอ และเธอก็ไม่ได้เห็นการเติบโตของเขา พวกเขาไม่ได้เห็นการเติบโตของกันและกันไปช่วงหนึ่ง เป็นเพราะความแค้นที่มันกลืนกินจิตใจ เขาถึงไม่รู้ว่าเธอพยายามขนาดไหน จากหญิงสาวชาวบ้านธรรมดากลับก้าวมาสู่นินจาที่แข็งแกร่ง ถึงเวลาตรงนั้นเขาจะเสียดายไปบ้าง แต่ตอนนี้เขาพูดได้เต็มอกว่าเขาภูมิใจในตัวเธอ

“ซาสึเกะคุง”

เสียงหวานที่ยังไม่ตื่นดีนักดังขึ้นพร้อมกับร่างที่สะดุ้งเล็กน้อย ตาเธอเบิกโพลงกว้างด้วยความตกใจ สัมผัสที่อยู่แถวศีรษะทำเธอแทบเป็นลม หมอนเจ้าเป็นตอนนี้คือเขาคนที่เธอหลงรักมาโดยตลอด เธอกะพริบตาปริบๆ ไล่มองแขนแกร่งที่โอบกอดรอบกายเธอแล้วก็อยากเป็นลมอีกครั้ง เป็นหมอนให้ไม่เท่าไหร่แต่นี่เธอกำลังโดนเขากอดแบบอ้อมๆ ซานนาโร่! เธอจะทำอย่างไรดี!

“ตื่นแล้วเหรอ? ”

เขาเอ่ยทักขึ้นแต่ก็ยังไม่ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ใจหญิงสาวเจ้ากรรมก็เต้นแรงไม่หยุดความร้อนผ่าวจากใบหน้าลามไปถึงใบหูจนเธอสัมผัสมันได้ ตัวเธอเกร็งจนเหมือนก้อนหิน แค่พยายามหายใจให้ทั่วท้องมันยากกว่าที่เธอเรียนคาถานินจาแพทย์ในช่วงแรกเสียอีก

ความอบอุ่นจากคนร่างใหญ่กว่าแผ่ซ่านมาถึงคนร่างเล็ก เธอปล่อยกายให้สบายเอนตัวที่เริ่มคลายความเกร็งเข้ามาหาแผงอกกว้าง ถ้าเขาถูกเนื้อต้องตัวเธอก่อนเช่นนี้การที่เธอแอบซบเขามันคงจะไม่เป็นอะไร

เธอคลี่ยิ้มเล็กน้อยยามเมื่อจ้องมองมือใหญ่ที่กอบกุมมือเธออยู่ หลังมือเต็มไปด้วยบาดแผลฝากความหยาบกร้านทั่วทุกอณูผิว แต่ในความรู้สึกเธอมือใหญ่นี้กลับแลดูมั่นคง แข็งแกร่ง และหนักแน่น ถ้ามันเป็นเขาจะดีหรือเปล่า คนที่เธออยากให้กอบกุมมือเธอตลอดไป

“หนักหรือเปล่า? ”

เสียงที่เข้ามายังโสตประสาททำเขาขมวดคิ้วพลางหลุบตาลงต่ำมองเธอ ตัวเธอนั้นเบายิ่งกว่ากลีบดอกซากุระเสียอีก ถึงจะมีเธอสักสิบคนเขาก็คงไม่รู้สึกหนักเลย

เขาครางตอบในลำคอพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นกว่าเก่า อย่าว่าแต่หัวใจเธอที่เต้นแรงอยู่ฝ่ายเดียว ตอนนี้หัวใจเขาเต้นแรงไม่แพ้เธอเลย มือเล็กเคลื่อนออกจากมือใหญ่สอดประสานกันไว้พลางยกขึ้น เขาจ้องมองการกระทำของเธออย่างสงสัยก่อนที่ใบหน้าเขาจะเห่อร้อนขึ้นมา ริมฝีปากบางประทับจูบลงมาสัมผัสกับหลังมือเขา รอยแผลเป็นที่แสนน่าเกลียดนั่นเธอกลับไม่รังเกียจมันเลยด้วยซ้ำ ความอบอุ่นจากริมฝีปากแผ่ซ่านเข้ามาในจิตใจเยือกเย็นของเขาละลายน้ำแข็งที่อยู่ในใจออกจนหมดสิ้น

เวลาล่วงเลยไปสักพักใหญ่เธอถอดถอนริมฝีปากบางออก แล้วจับมือเขาให้เข้ามาสัมผัสที่แก้มนิ่ม ความสุขในช่วงเวลานี้เธออยากเก็บมันไว้ให้ได้นานที่สุด ทุกสัมผัสจากเขา ทุกอากัปกิริยาจากเขา มันจะเป็นการหลอกตัวเองหรือไม่ว่าเขาก็มีใจให้เธอเช่นกัน

“ฉันชอบซาสึเกะคุงนะ”

คำสารภาพที่เธอกล่าวออกมาถ้ามันจะถูกเขาปฏิเสธก็ไม่เป็นไร ถึงสถานการณ์ในครั้งเมื่อตอนเธอยังเด็กกับตอนนี้มันจะต่างกัน แต่ความรู้สึกของคนมันอาจยังไม่เปลี่ยนแปลง เหมือนกับเธอที่ชอบเขามาตลอด

ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาจากคนที่ยังคงสวมกอดเธอไว้อยู่ เธอทราบดีว่าเขาเป็นคนยังไง ตอนนี้เธอสารภาพมันออกไปอีกครั้งหนึ่งแล้ว ความรู้สึกลึกๆ ในใจของเขาว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอ เธอเองก็อยากรู้มันเช่นกัน

ตาเขาเบิกกว้างเล็กน้อยที่ได้ยินคำสารภาพจากเธอ เธอยังคงชอบเขามาตลอดไม่เคยเปลี่ยนแปลง ส่วนเขาก็คงพูดได้ว่าความรู้สึกของพวกเขานั้นตรงกัน

ฝ่ามือหนาจับแก้มนุ่มพลิกใบหน้าให้หันมาหาเขา นัยน์ตาสีมรกตตื่นตระหนกใบหน้าก็เลิ่กลั่กน่ารักเสียจนเขาอดยิ้มไม่ได้ เขาไม่ใช่คนที่ชอบแสดงความรู้สึกโดยการพูดนัก การกระทำคงเป็นสิ่งที่เขาถนัดที่สุด สายตามองสำรวจทุกอณูผิว ผิวหน้าขาวนวลและอมชมพูน่ารัก แก้มนิ่มที่เขาสัมผัสนิ่มเสียยิ่งกว่าโมจิ สายตาเคลื่อนมองไปที่ริมฝีปากบางเขาเพิ่งสังเกตว่าเธอนั้นไม่ได้ใช้ลิปสติกเหมือนผู้หญิงอื่น แล้วเลื่อนกลับมาสบตาสีมรกตอีกครั้ง ความรู้สึกที่อยู่ภายในใจของเขา เขาอยากบอกเธอออกไปนับจากนี้

มือใหญ่เลื่อนจากแก้มนิ่มจับปลายคางเธอให้เชิดขึ้น สายตาทั้งสองสบประสานกันอีกครั้งอารมณ์ความรู้สึกที่ส่งผ่านออกมามันยากเกินกว่าที่จะอธิบายได้ ริมฝีปากหนาทาบทับลงมายังริมฝีปากชมพูระเรื่อ เธอหลับตาลงรับความสัมผัสวาบหวามที่เขามอบให้ ทั้งนุ่มนวลและอ่อนหวานเกินกว่าที่เธอคิดไว้ แม้จะแค่ทาบทับลงมาไม่ได้ขยับหรือบดจูบ มันก็มากพอที่จะทำให้เธอรู้สึกดีได้ เหมือนเธอล่องลอยอยู่ในอากาศ เหมือนเธอคือขนนกที่ปลิวไหวไปตามสายลม ความรู้สึกทั้งหมดจากเขาถูกถ่ายทอดส่งผ่านริมฝีปากที่ยังคงทาบทับกันไว้ แม้ว่าจะไม่มีคำพูดใดออกมาแต่เธอรู้แล้ว ความรู้สึกภายในใจเขา

มือเล็กเลื่อนมาวางไว้ที่อกแกร่ง เอียงคอรับรสจูบเบาหวิวที่เขามอบให้อย่างถนัดถี่ถ่วง ริมฝีปากหนาทาบทับอยู่นานก่อนที่จะถอนออกมาอย่างเสียดาย ใบหน้านวลขึ้นสีจนแทบจะกลายเป็นสีมะเขือเทศสุก หลุบตาลงต่ำมองหน้าขาอย่างเขินอาย รอยยิ้มจางๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาก่อนที่จะก้มลงมอบจุมพิตให้เธอที่แก้มนุ่ม เขายังคงคิดเสมอว่าเขาไม่เหมาะสมกับเธอ แต่ตอนนี้เขาแค่อยากใช้เวลาทั้งหมดร่วมกับเธอให้มีความสุขมากที่สุด

“ซาสึเกะคุงขี้โกง”

เสียงเล็กพูดงึมงำพลางพองแก้มเหมือนเด็กน้อย แขนที่ยังอยู่เพียงข้างเดียวโอบกอดร่างเธอให้เข้ามาชิดกายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ถึงเขาอยากอยู่กับเธอมากกว่านี้อีกสักหน่อยแต่การสำรวจมันก็ยังเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขา และเธอก็ยังคงอยู่ข้างกายเขาไปตลอดจนกว่าเขาจะพาเธอไปส่งที่หมู่บ้าน

กายสาวยันตัวขึ้นพลางปัดฝุ่นจัดแจงผ้าคลุมให้เรียบร้อย ก่อนที่จะก้าวมายืนเคียงข้างกับคนตัวสูงกว่า ความรู้สึกที่อยู่ภายในใจของเขาเธอรู้อยู่เต็มอก แต่เธออยากได้ยินมันออกมาจากปากเขาสักครั้ง

เหมือนเขาอ่านใจเธอออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาก้าวมาอยู่ตรงหน้าเธอใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางจิ้มเข้าที่หน้าผากเธอแผ่วเบา ความรู้สึกที่ส่งผ่านมาเธอรับรู้ได้จนใบหน้าขึ้นสีอีกครั้ง

“ไว้คราวหน้านะ”

เธอเสตามองทางอื่นแล้วเดินนำเขาออกไป ไม่ว่าคราวหน้าจะเป็นอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าหรือวันพรุ่งนี้ เธอก็จะอดใจรอมัน เพราะยังไงเธอก็ยังคงอยู่ข้างกายเขาไปสักพักใหญ่ การเดินทางร่วมกับเขาในครั้งนี้มันก็ไม่เลว แถมยังคุ้มค่าอีกต่างหาก

สายตาทอดมองจับจ้องคนร่างเล็กที่เริ่มเดินออกไปไกลแล้วอมยิ้ม เขาก้าวเดินตามเธอพลางคิดทบทวนความรู้สึกที่มีต่อเธอ

สิ่งเดียวที่สามารถละลายน้ำแข็งในใจของเขาได้  คือความอบอุ่นของซากุระในฤดูใบไม้ผลิ